Θεία Λειτουργία στο χωριό των 10 Λεπρών

Την Παρασκευήν, 17ην  Φεβρουαρίου/ 1ην Μαρτίου 2013, η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος επεσκέφθη την μικράν Ελληνορθόδοξον Αραβόφωνον Κοινότητα του χωρίου Μπουρκίν- των Δέκα Λεπρών, κειμένην εις την περιοχήν της Σαμαρείας, βορειώτερον του Φρέατος του Ιακώβ.

Εις το χωρίον τούτο, κατοικούμενον σήμερον υπό επτά χιλιάδων κατοίκων, εξ ων οι εξήκοντα Χριστιανοί Ορθόδοξοι εθεράπευσεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός  τους δέκα λεπρούς.

Η Εκκλησία του Πατριαρχείου ενταύθα έχει τας αρχάς αυτής εις την Βυζαντινήν εποχήν, κείται δε εντός λελαξευμένου βράχου- σπηλαίου, ένθα διέμεναν απομεμονωμένοι οι λεπροί.

Διατηρείται δε εισέτι και το άνοιγμα-οπή, ένθεν έρριπτον αυτοίς την τροφήν.

Την μικρήν Εκκλησίαν ταύτην και τους παρακειμένους αυτή χώρους δια Κατηχητικόν Σχολείον και άλλας ενοριακάς εκδηλώσεις ανεκαίνισε το Πατριαρχείον, επιστατούντος του ηγουμένου της Ραμάλλας Αγιοταφίτου Αρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος.

Εις την Εκκλησίαν ταύτην, αφιερωμένην εις τον Άγιον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, ετέλεσε κατά την ως άνω ημέραν την ακολουθίαν της Κυριακής του Ασώτου δια λόγους ποιμαντικούς και την Θείαν Λειτουργίαν ο Μακαριώτατος, συλλειτουργούντων Αυτώ του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, του Προϊσταμένου του Ιερού τούτου Ναού Αρχιμανδρίτου π. Γαλακτίωνος, του Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου, του εφημερίου του Ζαμπάπδε π. Ίσσα Τούμα και του Ιεροδιακόνου π. Μακαρίου.

Προς το εκκλησίασμα της κώμης ταύτης και το προσελθόν εκ των ομόρων κωμών Τουμπάς και Ζαμπάπδε εκήρυξε τον θείον λόγον ο Μακαριώτατος, έχοντα ελληνιστί ως έπεται:

«Της πατρώας δόξης σου, αποσκιρτήσας αφρόνως εν κακοίς εσκόρπισα, ον μοι παρέδωκας πλούτον• όθεν σοι την του ασώτου φωνήν κραυγάζω: ήμαρτον ενώπιόν Σου, Πάτερ οικτίρμον, δέξαι με μετανοούντα και ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου», αναφωνεί ο μελωδός της Εκκλησίας.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

ευλαβείς Χριστιανοί,

 Η αγία του Χριστού Εκκλησία ως φιλεύσπλαχνος μήτηρ μας προετοιμάζει δια την υποδοχήν της μεγάλης εορτής του Πάσχα, δηλονότι της Αναστάσεως του Θεού και Σωτήρος ημών Χριτού. Η Ανάστασις βεβαίως του Χριστού αφορά εις την ανάστασιν ενός εκάστου εξ ημών εκ του θανάτου της φθοράς και της αμαρτίας.

 Η μνεία εκ του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος της του Ασώτου Υιού παραβολής σκοπόν έχει την απαλλαγήν ημών εκ του πάθους της απογνώσεως αφ’ ενός και την διέγερσιν ημών προς ανάληψιν αρετής κατά τον Συναξαριστήν της Εκκλησίας μας: «Δύο μεν ουν εισιν υιοί του ανθρώπου, ήτοι του Θεανθρώπου Λόγου, οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί.

Ο μεν ουν πρεσβύτερός εστιν ο εν ταις εντολαίς αυτού και τω καλώ αεί επιμένων του Θεού και μηδ’ οπωσούν αυτού αφιστάμενος• νεώτερος δε, ο την αμαρτίαν ποθήσας και την μετά Θεού συνδιαγωγήν δια των αισχρών πράξεων αρνησάμενος και την περί αυτού του Θεού φιλανθρωπίαν εκδαπανήσας ασώτως πολιτευσάμενος ως μη το κατ’ εικόνα σώον διατηρών και τω πονηρώ δαίμονι εξακολουθήσας και δουλεύσας δια των ηδονών τοις εκείνου θελήμασιν και μη δυνηθείς την επιθυμίαν εμπλήσαι. Ακόρεστον γαρ το πράγμα η αμαρτία».

«Διαρρέουσα», λέγει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, «η διάκενος ηδονή κενόν αυτόν [τον Άσωτον] κατελίμπανε και ην εν ενδεία παντάπασιν».

«Εις εαυτόν δε ελθών ο Άσωτος είπε: … αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ: πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου• ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου», ( Λουκ. 15, 17-18), «Ο εστιν», λέγει ο Ζιγαβηνός, «ανανήψας ως εκ μέθης και κάρου, (βαρέως ύπνου) αφύπνισε γαρ αυτόν η κακοπάθεια».  «Έως μεν γαρ έπραττε τα φαύλα», ερμηνεύει ο Άγιος Θεοφύλακτος,  «έξω εαυτού ην… ο γαρ μη λόγω κυβερνώμενος, αλλ’ ως άλογος ζων… έξω εαυτού εστιν… Όταν δε αναλογίσηται τις ων επί ποίαν κατήντησεν αθλιότητα, τότε γίνεται εν εαυτώ».

 Με άλλα λόγια, αγαπητοί μου αδελφοί, δια της παραβολής, δηλαδή του παραδείγματος του Ασώτου Υιού, καλούμεθα και ημείς να έλθωμεν εις εαυτούς, δηλονότι να αναλογισθώμεν εις ποίαν φυσικήν και πνευματικήν κατάστασιν ευρισκόμεθα ως μέλη της Εκκλησίας, φέροντες το ένδυμα του Αγίου Βαπτίσματος και την σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

 Το μεν «εις εαυτόν ελθών» του Ασώτου δηλώνει την διάθεσιν και ζωηράν αυτού επιθυμίαν να μετανοήση. Το δε «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου», φανερώνει την απόφασιν την οποίαν έλαβε, να επιστρέψη εις τον πατέρα του, ο οποίος πάντοτε τον ανέμενε με ανοιχτάς τας αγκάλας του.

 Τούτο σημαίνει ότι ο Θεός Πατήρ ημών, φιλάνθρωπος ων, αναμένει την μετάνοιαν μετ’ ιδιαιτέρας χαράς κατά τους Κυριακούς λόγους: «Λέγω υμίν ότι ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι η επί ενενήκοντα εννέα δικαίοις, οίτινες ου χρείαν έχουσι μετανοίας», (Λουκ. 15,7), και πάλιν, «Ούτω, λέγω υμίν χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», (Λουκ. 15,10).

 Εδώ ακριβώς, αδελφοί μου,  καταφαίνεται η δύναμις της μετανοίας των αμαρτωλών και το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού. Επί πλέον δε καταφαίνεται και το δώρον, το οποίον εχάρισεν ο Θεός εις τον άνθρωπον, το «αυτεξούσιον» αυτού, δηλονότι την ελευθέραν θέλησιν και βούλησιν. Σχετικώς με την μετάνοιαν του ανθρώπου ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας λέγει: «εμφαίνει το θείον το φιλάνθρωπον το αυτού τω αυτεξουσίω της ψυχής αφορμάς μετανοίας χαριζόμενος», (Κλημ.  Παιδ. 1,9).

 Ο Απόστολος Παύλος αναφερόμενος εις το πάθος της αμαρτίας εκ της πορνείας λέγει: « Αδελφοί, πάντα μοι έξεστιν αλλ’ ου πάντα μοι συμφέρει, … αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος», ( Α’ Κορ. 6,12).

( Όλα έχω εξουσίαν να τα πράττω, δεν συμφέρουν όμως όλα. Όλα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλ’ εγώ δεν θα εξουσιασθώ και δεν θα γίνω δούλος εις τίποτε).

 Η προετοιμασία μας, αγαπητοί μου αδελφοί, δια την μεγάλην εορτήν του Πάσχα προϋποθέτει την διάθεσίν μας προς ανάνηψιν, δηλαδή προς μετάνοιαν.  Η δε μετάνοια προϋποθέτει την εγκράτειαν και την διάκρισιν, όσον αφορά εις την χρήσιν της ελευθέρας θελήσεως και εξουσίας μας, ως λέγει ο θείος Παύλος «Πάντα μοι έξεστι…. αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος».

 Ιδού λοιπόν, αδελφοί μου, καιρός ανανήψεως, ιδού καιρός μετανοίας, ιδού παράδειγμα προς μίμησιν η του Ασώτου μετάνοια και μεταμέλεια. Εις τούτο μας καλεί η αγία του Χριστού Εκκλησία μας δια στόματος του μελωδού αυτής  λέγουσα: «ταις ηδοναίς του σώματος υπέκυψα παναθλίως και εδουλώθην όλως, τοις των παθών εφευρεταίς και ξένος εγενόμην από Σου, φιλάνθρωπε. Νυν δε κράζω την του Ασώτου φωνήν: Ημάρτηκα, Χριστέ, μη υπερίδης ως μόνος ελεήμων».