<< Νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι>>.

 Κυριακή Γ΄ Λουκά

                                            Περί θανάτου.

         << Νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι>>.

Αγαπητοί Αδελφοί ενώ ο κύριος μας Ιησούς Χριστός πήγαινε προς την πόλη της Ναιν , όπου ευρίσκετο κοντά στο όρος Θαβώρ, τον ακολουθούσαν οι μαθητές αυτού και πλήθος κόσμου.

Όταν πλησίασαν εις την πύλη της πόλεως της Ναιν την ώρα αυτήν εξερχόταν μια νεκρική πομπή πηγαίνοντας προς τον Κοιμητήριον της πόλεως , την πομπή την συνόδευε πλήθος κόσμου.

Ο Ιησούς Χριστός προχωρεί προς την συνοδεία ,και ο αρχηγός της ζωής ευρίσκετο μπροστά στον νεκρό όπου ο θάνατος τον πήρε εις το άνθος της ηλικίας του.

Η χήρα μάνα θρηνούσε τον δυστυχή υιον της όπου τόσο πρόωρα του στέρησε κάθε χαρά, αλλά και την μόνη παρηγοριά της.

Ο καλός θεός ο κύριος ημων Ιησούς Χριστός ως πολυέσπλαγχνος λυπήθηκε την μάνα αυτή , διότι μόνο ο κύριος μας ήξερε ως καρδιογνώστης τι στοίχιζε για την μάνα αυτή ο χαμός του μοναχογιού  της διότι και αυτός μονογενές υιός ήταν και λάτρευε την μητέρα του.

Η τρυφερή καρδιά του κυρίου μας γέμισε από πόνο και φλεγόμενος με επιθυμία θέλησε όσο πιο γρήγορα να παύση ο πόνος της μητέρας του παιδιου αυτου.

Πλησιάζει το νεκρό και λέει προς τον κόσμο και την μητέρα αυτου <<μη κλαίε>>, και σταματά την πομπή αυτήν , Πλησιάζει το φέρετρο και όλοι μένουν έκπληκτοι περιμένοντας να δουν τι θα συμβεί.

Και ο κύριος απευθύνεται στον νεκρό σαν να μιλούσε σε ζωντανό λέγοντας << Νεανίσκε , σοι λέγω εγέρθητι>>.

Και Ω!!! του θαύματος  την παντοδύναμη φωνή του κυρίου άκουσε ο νεκρός νέος και αμέσως επέστρεψε στο άψυχο σώμα η ψυχή αυτου.

Και ο νεκρός νέος τώρα μόνο με την προσταγή του κυρίου μας είναι ζωντανός σηκώνετε και κάθετε στο φέρετρο και ζητά την μητέρα του.

Ο κύριος μας βοηθά τον αναστημένο νέο να σηκωθεί από του φέρετρου και η χαρά τόσο της μητέρας αλλά και του κόσμου δεν περιγράφεται με λόγια.

Αγαπητοί αδελφοί ο φαινομενικός θανατος του ανθρώπου είναι ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος , η με ψυχή οδεύει προς τον θεον και δημιουργό του παντός το σώμα επιστρέφει στην γη από όπου πλάστηκε ο άνθρωπος.

Το μόνο σίγουρο στον άνθρωπο Αγαπητοί μου αδελφοί είναι ότι από την στιγμή που γεννιέται βαδίζει τελικά προς τον θάνατον, χωρίς να γνωρίζει το ποτε και με ποιο τρόπο θα μεταβεί εις τον θεον μας.

Ο θεός έπλασε τον άνθρωπο αδελφοί να είναι αθάνατος αλλά λόγω της παρακοής επέστρεψε τον θάνατο στον άνθρωπο με την μόνη διαφορά ότι η ψυχή θα ζει αιώνια .

Ο άνθρωπος Αγαπητοί μου αδελφοί έχει προσηλωθεί εις την ύλη και κάθε ημέρα σκέπτεται το πώς θα αποκτήσει περισσότερα η πλούτη η δόξα, η τίτλους, και έχει ξεχάσει την μετάνοια του όπου δι’ αυτήν ήρθε στον κόσμο τούτο.

Πολλές φορές μάλιστα δεν τον αρκούν τα όσα του έχει δώσει ο καλός θεός και θέλουν ακόμα περισσότερα μεγαλύτερες δόξες η τίτλους η πλούτη όμως ο θανατος Αγαπητοί μου έρχεται σαν τον κλέπτη αν δεν έχει ετοιμασθεί ο άνθρωπος ποιο το όφελος .

τελικά τι τον συνοδεύει τον άνθρωπο μόνος γεννιέται και μόνος φεύγει.

Γυμνός γεννιέται και Γυμνός φεύγει.

Παίρνει τίποτα μαζί του ο άνθρωπος;

τίτλους μήπως;

Δοξα μήπως;

πλούτη μήπως;

μήπως Παίρνει σπίτια οικόπεδα εργοστάσια ;

τίποτα δεν Παίρνει μαζί του το μόνο που τον ακολουθεί εις την αιωνιον ζωην είναι τα έργα και οι πραξεις του.

Αυτά τον ακολουθούν , αυτά Παίρνει μαζί του τα έργα της ζωής του και οι πραξεις που έχει κάνει, αν έχει έργα και πραξεις καλές και ευλογημένες  τότε χαίρονται τα ουράνια, αν όμως έχει έργα και πραξεις άσχημες τότε χαίρεται ο διάβολος γιατί έναν ακόμα άνθρωπο θα τον βάλει στην δική του ζυγαριά.

Κάποτε Αγαπητοί μου αδελφοί ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε το άσχημο να αρπάζει συνεχώς μέρος της περιουσίας των συνανθρώπων του και κάθε ημέρα πρόσθετε και κάτι για να μεγαλώσει την περιούσια του και τα οικόπεδα του.

Παράλληλα ήταν πρώτος για να τόν βλέπουν οι άλλοι στην εκκλησία μεγάλες μετάνοιες μεγάλους σταυρούς, πρώτος στην θεια κοινωνία πρώτος στην κατήχηση.

Όσοι τον έβλεπαν γελούσαν μαζί του και μάλιστα κουνούσαν το κεφάλι τους αφού από όλους τους εκκλησιαζόμενους κάτι είχε αρπάξει.

Και ενώ μεγάλωνε η περιούσια του αύξανε τα πλούτη του είχε μεγάλη χαρά και έλεγε προς τον θεόν σε ευχαριστώ κύριε που με βοήθησες να αποκτήσω και άλλα σήμερα αύριο δώσε μου περισσότερα.

Όμως Αγαπητοί αδελφοί τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν δικά του όλα δια της κλεψιάς τα είχε απόκτηση.

Κάποια ημέρα αρρώστησε από ένα κρυολόγημα και κάθε ημέρα γινόταν χειρότερη η κατάσταση του, όλοι Όσοι τους είχε καταχραστεί δεν μπορούσαν να τον βλέπουν σε αυτήν την κατάσταση και ας τους είχε κάνει τόσα πολλά και ένας ένας κάθε ημέρα πήγαινε και τόν περιποιούταν τον βοηθούσε και τον περιέβαλε με αγάπη, μέχρι που έγινε καλά.

Την επόμενη ημέρα ήταν Κυριακή και ντύθηκε να πάει στην εκκλησία και ενώ πλησίαζε προς τον ναόν είδε ένα φως να τον στραβώνει και μια δυνατή φωνή να του λέει αχρείε την ώρα αυτήν την ψυχή σου θέλω, έντρομος ο άνθρωπος αυτός παρακαλεί τον θεον να του δώσει μόλις 5 λεπτά να πει κάτι σε όλους τους ανθρώπους που είχε αδικήσει, και έτσι και έγινε, πλησιάζοντας προς τον ναό βλέπει όλους όσους τους είχε εκμεταλλευθεί και αδικήσει και φωνάζει προς αυτούς: αδέλφια μου συχωρέστε με σας αδίκησα σας έκλεψα σας στέρησα την γη σας καρπίστηκα τους μόχθους σας τώρα πριν φύγω δια τον θεον σας ζήτω Πρώτα να με συγχωρέσετε και σας επιστρέφω τα πάντα πίσω ζητήστε και από τον θεον να με συχώρεση δια την απληστία μου.

Και αμέσως εξέπνευσε.

Έστω και αυτή την στιγμή αυτός ο άνθρωπος Αγαπητοί μου αδελφοί ζήτησε συγνώμη πρωτα από τον θεον δια τα σφάλματα του και από τους ανθρώπους που είχε αδικήσει.

Έστω και αυτή η στιγμή ήταν δια τον άνθρωπο αυτόν σωτηρία της ψυχής του.

Ας προσευχόμαστε στον κυριον  και θεον μας την φοβερά ώρα της κρίσεως να μην μείνουμε έξω της βασιλείας του και ας γίνουμε όλοι μας μιμηταί του Σωτήρος Χριστού .

Τέλος εύχομαι όλοι και όλες να συναντηθούμε εκει ψηλά στον ουρανώ ως άνθρωποι όπου επι της γης πράξαμε το χρέος μας και τιμήσαμε το σώμα που μας δάνεισε ο κύριος μας .

Να είσθε όλοι καλά.

Πρωτοπρεσβυτερος Μιχαήλ Μεγαγιαννης